قفس چیز عجیبی نیست.‌‌‌.که تنها راه خوشبختی رهایی از غریبی نیست

بیخیال همه چی ... 

ترجیح میدم به جای تصمیم گرفتن... کتاب انسان در جستجوی معنا رو بگیرم بخونم 

با بودن یا نبودن کسی ... نه خوشبخت میشم نه بدبخت 

اما بدون خودم قطعا بدبخت میشم 

حتی واقعیت هم اون قدر مهم نیست 

مهمه که هر وضعیتی رو چه جوری بسازی 

آدمای امثال من که همه ناکامی های زندگیشونو از داستان ها و رویاپردازی هاشون می کشن ، پس باید همیشه اینجوری باشن نه که با گیرواگیر 

یه وقتا یه جاها که کار به سختی های عجیب کشید بشن شکل بقیه ... وقتی حال خوش بود بشن شکل خودشون

نوچ ‌...

باید دید مشکل چرا به وجود اومده ... همون شکل بهش پاسخ بدن 

نه که زندگی بشه لاحاف چهل تیکه 

یا که کلا سبک رو عوض کنن 

بدبختی ما آدم ها اونجایی شروع میشه که فکر می کنیم همه چی قراره اون شکلی بشه که ما میخوایم و دوست داریم 

و اگر هرچی غیر اون بشه قابل هضم نیست ! 

زندگی راحت و سلامت میخوای بفرما راه باز جاده دراز 

ولی اگرم میخوای راه خودتو بری ، نمی تونی آینده ای پیش بینی بکنی یا حتی الان رو بدونی... حال خودت رو هم نمی دونی 

مثل زندگی روی زمین می مونه ... همیشه یه ابهامی داره و کسی که این ابهام و اعجاب رو نداشته باشه .. بازنده س 

آره عزیزم ... قصه اینه

قصه اصل قضیه س 

یه چیزایی باید یه چیزای دیگه ای سوا بشه 

اینجوری نمیشه

اگر تو امید زندگیتو بستی به غیر از خودت ..‌ کار اشتباهی کردی .. به خود احساست که اسمشو گذاشتی عشق ظلم کردی 

درواقع دوراهی انتخاب من ... این نیست که برم یا بمونم 

رفتن مساوی است با بستن این پرده از زندگی اونم به یه وضع تاسف بار

نرفتن هم یعنی یه جورایی حماقت 

جای امیدتو عوض کن... از دیگری به خودت 

تو هیچ وقت تنها نیستی 

به ابهام ایمان بیار 

به اینکه نمی دونی فکرهات تهش به کجا می رسن 

به اینکه نمی دونی گذر زمان قراره چه اتفاقاتی داشته باشه

به اینکه واقعا نمی دونی 

به جای سفر های بیرونی ... راه بهتر اینه که پلی باشه به درون 

اون وقت اتفاقات اون قدری اهمیت پیدا نمی کنن که خودت رو از دست بدی 

هرلحظه که تسلیمم در کارگه تقدیر

آرام ترم ز آهو بی باک تر از شیرم 

هر لحظه که می کوشم در کار کنم تدبیر

رنج از پی رنج آید زنجیر پی زنجیر

+ من فقط مختارم و توانام که برای زندگی خودم فکر کنم نه دیگری 

+ به امید بهترین ها...