ایده هایی

شاید برای آدمایی که سنی ازشون گذشته.. 

بهترین امید...  

داشتن حس مثبت به زندگی و پذیرفتن زندگی باشه 

جوری که در اون زمان سعی کنن با مرور زندگیشون... حقایق جالبی رو از جهان بفهمن 

و در نهایت کنار اومدن با مرگ... مرگی که ممکنه هر لحظه برسه و اونا خیلی نزدیک می بیننش 

و همه اینا می تونه یه پایان خیلی قشنگ برای زندگی یه آدم رقم بزنه 

ینی... پس ما اگه بخوایم کمکی بهشون بکنیم... 

باید کمک کنیم بتونن با زندگی کنار بیان 

ینی بتونن بار سالهای گذشته رو به شیوه خوبی مرور و کم کنن و به جمع بندی برسن 

بتونن با فکرهای آزار دهنده برخورد کنن 

مسایل رو حتی از دیدگاه بقیه ببینن و تقصیرهایی که داشتن بپذیرن 

شاید تعریفی که برای امید به زندگی آدمای پا به سن گذاشته هست با تعریف امید برای جوونا فرق داشته باشه 

شاید یه سری سرگرمی های جزیی رنگ زندگیشونو عوض کنه و اونا دورنمای به اون صورت که جوونا احتیاج دارن احتیاج نداشته باشن 

یه حس مفید بود ن لازم دارن

چه قدر بده... سن پیری تو کشور ما اینقققدرررر پایین اومده 

سن پیری روحی منظورمه 

ولی به نظرم آدمی هرچه قدر بیشتر بارش باشه و عمق داشته باشه و تلاششو کنار نزاره.. . هرچه دیییییرتر پیر میشه... 

این واقعا حقیقت داره 

دکتر ب میگه فقط دین یا عرفانه که میتونه آدمی رو در پیری و میانسالی نجات بده 

نمی دونم این اعتقادشه.. چون فک کنم برای خودش اتفاق افتاده! 

ولی خب اگه واقعی باشه 

ولی نباس فراموش کرد که هر آدمی مستقله و میتونه 

ما فقط می تونیم یه کمک باشیم... هرچه قدر خودش بخواد 

در نهایت به یه نفر همون قدری میشه کمک کرد که خودش بپذیره و بخواد 

نه بیشتر