شاید شاعر برگشته باشد... از سفر دور و دراز

غمت... دانه آوازی می شود 

نهفته در خاک دل  

در بهاران آبش می دهیم و قد می کشد  

تابستان آبش می دهیم و برگ و بار می دهد 

پاییز کمتر آبش می دهیم و زلف خود را به باد می دهد 

زمستان آبش نمیدهیم و شاخه های تیز خود را در حنجره فرو می برد 

حنجره دردش می گیرد 

آواز دلخور می شود... و خود را سر می دهد... 

+ نمی دونم چی شد همچین چیزی نوشتم! 

البته اگر فصول رو درونی درونی در نظر بگیریم... می تونم باهاش همذات پنداری کنم