من و بچه رو ابرا باشیم وستاره چین
پستم نمیاد.. حالا یاروم بیا... دلداروم بیا:-P
ولی باید حرف بزنم
اولین یکشنبه کاری ورزشی به خوبی گذشت.
کمرم یه کمی درد می کنه اینقدر ورزش کششی به ما داد.
بعدشم مامان خیلی خشمگین پرید تو خونه. منم تازگیا رسیده بودم.
بعدم خوابیدم.. موقع اذان پاشدم
بعدم دیدم به به هنوز چه خشمگین
ولی من اصن حال نداشتم و انگیزه هم نداشتم به خودم بگیرم
ناراحتم نشدم
فقط اون موقع هایی که یهو یه چیزی میخورد به یه چیزی قلبم می ریخت
بعد ترس و حال خرابی ریخت به جونم... حس ناامنی
از حس ناامنی و سرگردونی در واقع هرموجود زنده ای بدش میاد
خیلی تکراری شده این بازیا
خسته نمیشن؟
هیییی.. دوست دارم کهههه... فرار کنم برم... بعد برم توی یه سرزمین جادویی... بعد عین جان هم با خودم ببرم...
تصور کردنش هم آروم کننده و شاید بیشتر دیوونه کننده س
تصور این که رو به روم باشه و ببینمش می برتم رو ابرا
بچه جون رسید خونه بالاخره... هنوزم آنلاینه... منم همش تو دلم بهش میگم تو چرا تو هنوز نخوابیدی؟
رسوای زمانه منم.. دیوانه منم...
رسوای زمانه منم... دیوانه منم...
کاش فردا سه شنبه بود ولی خوبیش به اینه که درسته که فردا دوشنبه اس ولی عوضش پس فردا سه شنبه س!
و اصن فردا سه شنبه س! الان داره پاسی از شب میگذره پس ینی امروز دوشنبه س
مهسا گفت حرف زدنش باعث تشدید دردش میشه و آرومش نمی کنه... یکی نیست بگه بهش که من سیصدساله همینو میخوام بهت بگم نمیشه
دا‌شتم کارکلاسی عطیه حسینی رو وارد می کردم تو برگه. خسته شدم... فقط دو صفحه ش نوشتم
تازه قراره فردا کل آخرشو تغییر بدم.
با چندسال اخیر زندگی هنوز درست کنار نیومدم
یا شاید پیچیدگی هاش زیاد بود یا شاد من با جزییات بیشتری یادمه.. شایدم هردو.. شایدم هرسه.. هرچهار
به هرحال تصمیم گرفتم خلاصه ترش کنم. وقتی نمی تونی کامل بگی.. هرچه خلاصه تر بهتر
خدایا...
صبرمان ده... خوشیمان ده
صبرمان ده تا با آرامش خوشی و اتفاقات خوش را بغل کنیم...
خدایا.. مهربانی برما... دانیم
