فاصله های صبور

سقف 

خیرگی 

بی فکری 

خاطره بازی هم نمی کنیم 

وقتی دانستیم حقه ای بیش نبود

دوران رکود

چیزی نمونده به سپیده 

چه غم دارم که می دانم 

رسد صبح امید و من 

ببینم برتن دریا 

لباس نیلگونش را