یه کم امید داشته باش.. هیچ بغضی موندنی نیست

به نظرم آمد حرف های این روزهام

باید حرف های صد من یه غازی باشد 

پر از اما و اگر و چرا و زیرا... 

+ و اینکه هیچ حسی بعد از تو 

با تو برابری نکرد... 

حالا بدیهی ترین چیزها نیست؟ 

تکراری ترین چطور؟ 

مثل دفترمشقی که هرروز بازش می کنی

مادر حواس ندارد.. 

هر روز همان بابا آب داد... بابا نان داد... بابا آمد..املا می گوید 

من هم هر روز بیست بی صفر می گیرم 

خسته م... خسته از تکرار 

+ هنوز بلدم... چشم روی همه چیز ببندم.. 

بگویم.. فردا روز دیگریست 

این روزها هرچیز که نداشت... شروع کردن را یادم داد 

+ بچه ها صد من یه غاز یعنی چی؟ می دونید؟ 

+ فردای روشن مال ماست... 

+ یه کم امید داشته باش.. هیچ بغضی موندنی نیست 

قطبی ترین شب ها هم پایان روشنی نیست... 

یه کم امید داشته باش... غم میگذره همیشه 

هیچ کوهی تو هجوم کولاک خم نمیشه...