سپیده

دل من 

با طلوع هر سپیده 

از رویاهای دور و عشق های تلخ خبر می دهد! 

نور خورشید 

قاصد دریغ های بی مرز است 

و اندوهی کور در عمق روح! 

شب حجاب سیاهش را بر می چیند

تا روز گستره ی پرستاره را بپوشاند! 

با این روان شب زده چه خواهم کرد 

در این دشت در محاصره ی فلق؟ 

اگر فانوس چشم های تو خاموش شود 

و تنم حرارت نگاهت را حس نکند 

چه خواهم کرد؟ 

چرا تو را در آن شب روشن از دست دادم؟ 

سینه ام امروز 

مثل ستاره ای مرده بایر است! 

لورکا :) 

+ وقتی هوس کتاب شعر می کند آدم بعد از یک روز شلوغ بی تنهایی 

+ به نظرم عالی بود این... هزار بار می تونم بخونمش 

حال و هوام خیلی حال و هواش رو پسندید 

+ به یاد این سپیده های ناگهان بیداری

و بیخوابی هایش 

که حال این روزها را در مشتشان نگه می دارند 

و مثل همیشه عجیب عجیب عجیب