قهرمان؟؟؟
عشق رو به هیچ وجه انکار نمی کنم و بسیار هم زیباست
اما.. احساس فریب خوردگی دارم
حداقل از هنرمندای معاصر... نه همشون اما خیلیاشون...نه همه کارهاشون ...
باید به فکر ما می بودن ...
ما صادقانه و خالصانه می خوندیم که راه سفر عاشق از گردنه بندان پر...نامردم اگر از خون این باج نپردازم...
چه قدر تلاش کردیم معیارهایی رو داشته باشیم... چه قدر بی خودی از خودمون گذشتیم
اما هیچ وقت چیزی نگفتیم و ننوشتیم که تخیل می کردیم...
نشد بی عشق بنویسیم... نشد که ...
هر چی بود از عمق وجودمون بود... قسمتی از روحمون بود ...
خوشحالم که می بینم اطرافم صداقت با خود رو... این مشکوکیت ها رو... ارتباط با واقعیت رو ...
هنرمند اصلا از نظر من... اونیه که برای مصلحت جان و زندگیش عشقی رو کنار میزاره و به دنبال معناهای جدید میره و ترس و واهمه ای از خشکیدن سرچشمه های هنرش نداره
هنرمند اونه که حقیقتو میگه ...
هنرمند بودن وجدان هم میخواد
قشنگ ترین عاشقانه ها رو هم که داشته باشی... وقتی حرفی برای گفتن نداری ..وقتی دلیل درستی برای به اشتراک گذاشتنشون نداری... چه فایده می کنه بودنت؟
جز تازه کردن داغ دل آدم هایی که خیال می کنن تو چه موجود فوق العاده ای بودی ..هستی و چه زجری کشیدی!!!
یادمه دوران نوجوانی هام... متنی نوشته بودم با همین مضامین
قصه هنرمندی بود که میزاشتنش توی گور... و حسابی با توی بیچاره ش پول درآورده بود... با همونی که دیگه خیلی وقت بود که نبود
مردم سطل آشغال عقده های ما نیستن
+ جالبه که از اسطوره سازی دیگران...برسی و سعی کنی به قهرمان سازی خودت
بازی جدید؟!
+ چه فایده که اسمت بشه هنرمند عاشق سوخته اصلا دیوانه ... اما زندگیتو تباه کرده باشی
اولین فایده رو به خودت برسون
+ ما رو بعضیا فریب دادن
میگم ما... گرچه امروز گفت : دقت کردی چه قدر ما استفاده می کنی امروز به جای من؟
چون داری جدا میشی... با این ما گفتن و جمع بستن خودت با عده ای میخوای احساس امنیت کنی
