چند وقتیه بغضم نسبت به بقیه کم شده
حتی نسبت به کسایی که توی خرابی های گذشته م سهیم بودن
شاید اسمشو بزاری یه جور صلح... یا حس ارزش به انسانها... یا خستگی از حس های بد و جنگیدن
ما که فعلا انگاری بچه سیوی روزگاریم
باشد روزی که مردیم.. حداقل خدا به پاس این کمتر بغض داشتن به بقیه بغلمان کند... داغانمان کند... رهایمان کند... تماممان کند...
باشد که خدا...درهای مهر و بخشش را برما باز کند
اما کاش عزیزم.. مهربانم... اینجا هم به ما حالی میدادی
کاش روزهای تکراری را خط می زدی
کاش این دردهای چندجانبه را خاک بر سر می کردی
تو که می تانی و نمی کنی.. دردم می گیرد
