دیشب بعد مدت ها آرام خوابیدم... نفهمیدم که هستم کجا هستم
دانسته بودم که بله من هم خدایی دارم
انگار کسی دستش را گذاشته بود روی رگ های قلبم...
.
.
به احترام گودی و سیاهی زیر چشم ها هم که شده باید دست از بوسه های بی پاسخ کشید
این مکانیزم بیش از این طاقت ندارد ته خط درجا بزند... در برزخ جان بکند...
.
.
یادم میاد قبلا ها خیلی به شعر نوشتن هام معتقد بودم وکل زندگیمو به این شاعر درون وصل می کردم و اگر اتفاق نمی افتاد... نشانه هایی از توش در میاوردم...
اون قدر توجه رو حالا اصلا لازم نمی دونم... خاصیت اون روزگار بود
ولی چیزی که بهش معتقد بودم این بود که شعرهام اتفاق میفتن
یه جورایی یه وقتایی ازشون می ترسیدم
یهویی میومدن و سروتهشون دست خودشون بود
منظورم از اتفاق میفتادن... اینه که حس و حالم یا سرنوشت قصه ها همونی می شد که توی اونها بود.
و من خیلی نسبت به اون مضمون مقاومت نشون میدادم بعد از خوندنش
ولی... اتفاق می افتادن
به نظرم بعید بود ولی می شد
میشه این رو به حالت های مختلف تعبیر و تفسیرش کرد
اما دیشب بعد مدت ها دوباره حسش کردم و یادش افتادم
و حال و هوام شد آسمان تابستانم!
در برابرش مقاومت خاصی نداشتم ولی به نظرم بعید و عجیب بود
ولی شد...
و جزو یهویی ترین ها هم بود
شاید بشه اسم این حالت رو گذاشت... تمایلات یا نداهای خیلی درونی که در حالت عادی نمی بینی و نمی شنوی!
.
.
برای دوست داشتنش راهی به جز پذیرش نیست... این زخم بدجور کاریست...
.
.
دارم چیزهای جدیدی می فهمم... همین حالا یهویی
.
.
راهم را پیدا می کنم... و بعدها به آدم هایی از جنس خودمان کمک می کنم که بتوانند راه خودشان را پیدا کنند... زکاتش را می دهم
.
.
زندگی خوبست وقتی خدا دست هایش را روی رگ های قلبت می گذارد... جایی که فقط یک جراح تحت شرایط عجیبی... دستش به آن می رسد.
.
.
بعد از چند ماه تست این مسیله که نوشتن تمام فکرهایی که می گذرند موجب خسران است یا سود... باید بگویم نوشتنش صددرصد موجب خسران است
خوشحالم که دارم به ان فضای ذهنی که دوست داشتم نزدیک میشم
مغز ما با مدارهاش باهوش تر از این حرف هاست که بخواهد در دفاتری و کاغذهایی و پیج هایی ثبت شود
یاد می گیرم که چه چیزهایی ارزش نوشتن دارد... چه وقتی؟ و اگر از دست رفت مهم نیست... پررنگ تر برمی گردد...
اگر هم لازم نباشد برنمی گردد
