جلوی آیینه دستشویی!! که بودم!! (واه مگه چشه خو.. این همه علامت تعجب نمیخواد)
این به ذهنم اومد که...
موهام از این شب طولانی و پیچ و تاب خوردن خسته شدن!
حداقل یه پیچ هم که شده باید کوتاه شن...
+ مشکی های بلند مارگونه!! (چه توصیف ترسناکی)
طبقه بندی موضوعی
-
مطالبی که دوست می دارم
(۴) -
وب قبلی
(۵) -
از کتاب ها
(۵)
بایگانی
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۱)
- اسفند ۱۳۹۵ (۶)
- بهمن ۱۳۹۵ (۳)
- دی ۱۳۹۵ (۴۱)
- آذر ۱۳۹۵ (۱۴)
- آبان ۱۳۹۵ (۲۴)
- مهر ۱۳۹۵ (۲۵)
- شهریور ۱۳۹۵ (۳۵)
- مرداد ۱۳۹۵ (۳۷)
- تیر ۱۳۹۵ (۴۳)
- خرداد ۱۳۹۵ (۳۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۵۶)
- فروردين ۱۳۹۵ (۴۲)
- اسفند ۱۳۹۴ (۶۸)
- بهمن ۱۳۹۴ (۷۳)
- دی ۱۳۹۴ (۵۶)
- آذر ۱۳۹۴ (۶۷)
- آبان ۱۳۹۴ (۵۰)
آخرین مطالب
- ۹۶/۰۲/۱۸با من به بهشت بیا...
- ۹۵/۱۲/۲۵Ok...by
- ۹۵/۱۲/۲۲عادت می کنیم به این روزها هم
- ۹۵/۱۲/۱۹گل یخ
- ۹۵/۱۲/۱۷ماییم و نوای بی نوایی
- ۹۵/۱۲/۱۷خواست...
- ۹۵/۱۲/۱۵حق داری ... حق دارم ... حق داریم
- ۹۵/۱۱/۱۱ما آزموده ایم در این شهر بخت خویش
- ۹۵/۱۱/۰۳سرد و تلخ
نمی دونم چرا گاهی شنیدنت حالمو می گیره
به خاطر این فکرای مسخره س!
یهو حس دوری بیش از حد بهم دست میده
+ چند روز دیگه که بیاد و بره و دیگه تو هم بشی یه او... یه تو توی گذشته... اون وخ...
+ معلومه افتادم رو مود ناامیدی و اینا
+ امید به چی چی آخه! والا...
+ می ترسم اینقد که هر یه روز چندقلو می زاد.. آخر سر که دوباره وارد جامعه میشم، همه مهارت های ارتباطی یادم بره
+ امروز به کوثر پیام دادم. اصن به روی خودش نیاورد که باید قرار داشته باشیم مثلا
فردا خودم بزنم بیرون... ولی.. نمی دونم کجا!
از جاهای تکراری هم خسته شدم
تکراری بودن از وقتی اومده تو حلقم که با مامان رفتم بازار! دقیقا ازون روز که انگار حداقل ده روزی ازش گذشته.. به نظرم همه خیابونای این شهر تکراریه.. علی الخصوص صفاییه و حومه :-|
+ ایش... نمی دونم مامان با چه حالی خوابید! خوش بینانه امیدوارم فرداصبح همه چی رو از ذهنش مربوط به دیشب دیلیت کنه
دیشب که ینی امشب!!
+ خوندن کتابی که مدارهای یاغی گریتونو شدیدا تقویت می کنه... اونم توی روزایی که در خفقان خونه به سر می برید.. دقیقا چه صیغه ایه؟؟
+ جالب اینجاس که حال ندارم اصن ازین مود درام..
میخوام لج کنم
+ لج با خودم دیگه!!
+ همیشه توی اوضاع نامناسب... به خودم میگم.. حالا فک کن و گیریم که یه اتفاق خیلی باحال بیفته و.. ! اون وخت تو روت میشه اصن بری به سمتش و ازش لذت ببری؟ وقتی حالا اینجوری منفعلانه نشستی و غصه می خوری؟
زندگی اینجوری که فایده نداره
اصن حال نمیده
+ ولی خب اصولا به خودم میگم بروبااابااااا
و ادامه میدم
+ بله!
دیگه چی بگم!!!
+ بازم میام میگم
+ دلیلی برای خوابیدن هم ندارم:-|
چون از روزم راضی نبوودم
ساعات بیداری حداقل باید یه دلخوشی بهم بده تا بتونم بخوابم!!
واسه همین همیشه میگم بخوابم بیدار شم درست ممیشه:-|
شاید باورکردنی نباشه ولی جدا دوشنبه هنوز تموم نشده:)))
امیدوارم که امشب باشی و کمی هوای تازه پخش شه بین سیناپس ها...
شاید بیشتر از کمی...!
و حتی امشب و فرداشب و شب های دگر...
+ شاید باورتون نشه ولی دوشنبه هم داره تموم میشه
+ وای نه! صدای گریه میاد...
یعنی هرچی فوش و لعن و نفرین من... نثار این برنامه کوفتی شبکه ی بوووووق و فلان سیما.. که اون شخص شخیص ستاره رو آورده و... قصه همیشه
امیدوارم خیلی گند نزنه به حالم
واااای چقد بی تفاوت و بی اعتماد شدم بهش! اونقدی که حال دعوا باهاشونم ندارم
فکر این باش که چقدر با چشمات
ذهن این خونه پر از تصویره
فکر این عاشق مغروری که
تو بخوای پای نگات می میره...
+ تم حالا... با چشم های اشک آلود! :))))
اشک نبود آدمی غمباد می گرفت و می ترکید قطعا!
+ فک کنم لازم باشه بگم اشک آلودگی.. مربوط به خونه س و نه چیزی بیش!
شاید هم کمی بیش!
+ آیم فاین!
فیلمی که دوست دارم چندین بار ببینمش...
خوشحالم که از این یه مورد ناامید نشدم!!
موسیقیش هم فوق العاده س! آلبومشو الان دانلود کردم
هرچیزی که بوی شمال بده... من رو می کشه رسما!
مثل خوندن چندین باره بار دیگر شهری که دوستش می داشتم...
چه قدر قصه گمشده دارم...
چه قدر نقاط تاریک و ابری...
همین چند شب پیش بود که بهش گفتم... اولش یه قصه بود... بعد تو پیدا شدی...
فقط...
زندگی واقعی ما.. اون جوری نیست که میخوایم... شکل قصه مون نیست
در نهایت داستانش می کنیم... بهش شکل هنری می دیم تا از شر اون حسی که خفه مون می کنه و شاید ناکامیه خلاص شیم...
یه جورایی بهش تحقق ببخشیم!!!
کلی قصه... و باز رویا...
رویای پرسه زدن تو شهر... رویای شهر... رویای باروناش... رویای خیابوناش...
از نفس کشیدن این هوا خسته م...
توی اون هوا آروم گرفتن و نفس کشیدن... و خنکی و شب مرطوب...
و بعد اون قدر بنویسی که هرچی تاریکیه از روحت خارج کنی...
+ وقتی وعده قدم زدن توی خیابونای شهر رو می داد... فکر نمی کرد، او هروقت از خیابون ها میگه... یادش میفته؟
+ اگر از قضا بزند و یکی پایش واقعی در زندگی ما باز شود و این ها... عجب بدبختی است واقعا
چون من اصلا نمی توانم بین رویا و دیوانگی ها و بارانی و این خشکی و عقلانیت و کویری.. توازن برقرار کنم!!
آخرش هم به یک اقلیمی می رسم... یکپارچه... شبیه همان روستایی که بین راه مازی و تهران بود...
مرداد 93 با خواهرومتعلقش.. رد شدیم و آش خوردیم و البته نماز!
نه خیلی خشک.. نه خیلی مرطوب....
بعد از خوشی این زیبایی اقلیمی... می میرم!!
+ عین... نمی دونه من چه قدر تناقض اقلیمی دارم!
رفتن از شهر... بزرگترین چیزی بود که روم تاثیر گذاشت و سایه شو همه جای زندگیم... همه جای این وجودم... احساس می کنم.....
من نمی دونم خودم کیم!
همیشه میخوام توصیف کنم ولی نمیشه...
هیچ جوری نیستم...
هیچ جوری نمی مونم
+ رفته بودم بالا... کلی خودمو بیرون ریختم...
ترس لعنتی
ینی میشه دوباره خودم بشم؟
+ کودک که بودم... با وطن بودم ولی یکجورهایی بی وطن...
+ و همیشه گمگشتگی...
+ ممنون عین... ممنون خدا... که گذاشتی چشم ها و لبخندشو... ضبط کنم... و با تصور کردنش راحت تر بتونم خودم بشم
فکر می کنم به طرز عجیبی شاید... شاید... شاید... ع. ا. ش. ق شدم... شاید...
+ به قول مهسا... اون قدر بهم آسیب زده که نمی تونم برگردم...
شاید دیوانه بزرگ... دیوانه کوچک را بی بال و پر می کند... و دیگر هیچ
هوای دیوانه بزرگ را کردن... مثل هوای خودمه... مثل اینه که دلم... برای نقطه های تاریک وجودم تنگ بشه...
به خاطر همین قلبم به درد میاد...
+ بله این وارشه... با بارون فرق می کنه(دیالوگ فوق العاده مصفا) معللوومممههه نویسنده وطنشو با تمام وجودش درک کرده
+ معلومه که خسته ای... بخواب دیوونه هه!
_می ارزید...
+ نگفته بودم...
دیدن بابا اون قدر حالمو آشفته کرد.. که فردا نمیرم ببینمش...
چشم هامو می بینم و اون حس... ابروهامو و...
خلاصه دخترشم... بایدم شبیهش باشم
ولی آشفته م می کنه...
شاید دیوانه بزرگ... دیوانه کوچک را بی بال و پر می کند...
از تحملم خارج میشه... احساس می کنم کسی میخواد تسخیرم کنه...
همه روزای پارسال و خاطرات رو جوری به یاد میارم که انگار زیرآب بودم
و کلا پارسال هم همش احساس زیرآب بودن می کردم
ولی حالا مثل این می مونه که گه گداری کله تو بکنی توی آب... این حس خوبی نیست انصافا
و فقط هواییت می کنه که به سودای نابودی و علاقه به نیست شدن پاسخ مثبت بدی و بخوای همونجا بمونی و بمیری ولی خب ممکن نیست و این فاجعه تره
پس ترجیح میدم نبینمش و فقط دلم براش تنگ بشه! که شاید اونم بعد چند وقت فراموش شه
+ دیدار به بهشت...
+ این بهشت دقیقا اصلا به این مفهوم نیست که این افراد یا فرد و خودمو فرشته می پندارم
اصلا و ابدا
چون اینطور نمی پندارم... همچین رویایی رو می پرورونم!
+ عین... شاید منو به سمت تعادل می بری... حالا احساس می کنم دلم برای صدای خنده هات و نور روشن پیشونیتو... خجالت کشیدنت تنگ شده...
چه خوبه که دقیق دارمت ولی تو همیشه واقعیتت قشنگ تر از خیالته
برعکس همه آدمای زندگیم...
هر روز این روزها... حداقل اندازه 3 روز طول می کشه.
هرچند ساعتی که می گذره.. . احساس راحتی می کنم که وااای چند ساعت گذشت
هرشب وسواس گونه میشمرم... هرصبح با تاکید حساب می کنم چندمین شنبه س؟ چند شنبه مونده؟ از کدوم شنبه ممکنه ذوق زده یا ناامید بشم؟
تا همین خود خود دیشب... خوب بودم! اما خیلی ناگهانی خسته شدم... اون قدر خسته که کلمه خسته هم توی مخم سنگینی می کرد.
و مدام توی ذهنم می چرخید که توی خونه و اتاقم پوسیدم و روزهای زیادی هم باقی مونده. بدون هیچ دورنمای دل نشینی از سفر یا تفریح یا...!
من.. توی خونه به حالت انتظار و آماده باش.... با کلی کتاب ها و برنامه های جور واجور انتزاعی و فرساینده و در خود فرو برنده.. با کلی خاطره با کلی گذشته که پاشونو کشیدم وسط زندگی... تنها موندم.
صبح هم که بیدار شدم... باز هم خسته بودم و به این فکر کردم که چطور مامانو بازار ببرم و سعی کنم باهاش خوب هم باشم؟؟؟ غیرممکن به نظر میومد...
این روزها.. عادتی هست که باعث میشه غیر از دراومدن خورشید، انگیزه دیگه ای هم برای بیدار شدن داشته باشم!
آنلاین بودی و این online آبی... مثل خون.. مثل روح.. توی رگهای من می دوه...
مثل اینه که کسی پنجره هارو باز کرده باشه.
روی صفحه چت بسیار کوتاهمون.. طبق معمول مونده بودم. گویی که این پنجره ایه به سمت تو..
اتفاق بود.. افتاد! توی یه لحظه! تبلت دمر شد و من شوکه!
سعی کردم با سرعت و احتیاط برش دارم! اما انگار موفق نبودم! حالا که فک می کنم هیچ گونه احتیاطی به خرج ندادم.
و من اون لحظه شاهد این بودم که در حال ارسال یک پیام صوتی یک ثانیه ای هستم.
نمی دونم چه جوری توی اون حیرونی، علامت ضربدر رو زدم ولی چه خوب شد که تونستم!!
و بعد این من بودم با قلبی تپنده و حالی که وصفش مشکله...
این شوک، حسابی مغزمو باز کرد! ازون احساس خستگی و کرختی خبری نبود.
ولی افکار شوم سیاه.. آروم آروم مثل زامبی های دریاچه های داستان هری پاتر.. از اعماق بالا میومدن.
البته نه خیلی آروم.
چند ثانیه از اتفاق گذشته بود که انواع و اقسام نظریه ها مطرح شد و چند ثانیه بعد زامبی ها سر رسیدن.
و من دو دستی و با حس فلاکت، می زدم توی سرم که باز این زامبی ها اومدن تا یه مسیله خیلی کوچیک و خنده دار رو ترسناکش کنن...
و تازه بود که فهمیدم چه قدر مایه ناراحتی من می شن و اصلا هم حقیقت ندارن و خودم هم می دونم اما بهرخاطر زورشون و ترسناک بودنشون.. و اون هیکل کش دار و منعطف مشکیشون، می تونن منو خفه و سپس مغلوب کنن :-|
از فرضیه ها و نظریه ها و اما و اگر ها که بگذریم... من تونستم پیروز شم! و اون زامبی ها رو شکست دادم خوشبختانه!
مثل جیمی در نبرد با پچ رایز آف گاردین عزیز!
سیناپس ها که تکونی خورده بودن و غلنج هاشونو شکسته بودن، دوباره از نو مدارهاشونو بستن اما اینبار جوری که تو و خاطراتت و لبخندهات و چشم هات و حضورت، با دیدگاه خیلی مثبت، اصلی ترین مدارها رو تشکیل دادین و محورهای اصلی ارتباطی شدین.
و من به جای دلخوری و ناراحتی، صبحانه خوردم و بعدتر هم جاش گروبان و حامی به افتخارت گوش دادم و حتی زیرصداشون خوندم.
و اینکه تصویر شاد نارنجی صورتی که دیروز با گل شمالی، تحفه حیاط پدربزرگ(بابازگ) گرفته بودم هم جایگزین حالت بالغانه کردم که روحت به شادی برسه.
البته ناگفته نماند، من حالت خستگی و ناراحتیم رو به تو فرافکنی کردم! بر پایه دو اصل اعتقادی شخصی!! که براشون هیچ دلیل منطقی ندارم.
اصل اول اینکه : اگه من.یهو ناراحتم یا خوشحال به خاطر حس تو بوده! که به من رسیده
اصل دوم : اگه دلیل احساس غم و خوشحالی و... منم ، پس اون به تو منتقل میشه
حتی اگه یه چیزی میانه این ها هم باشه..(مثل طی کردن روند یکسان در زمینه احساس و عاطفه) بازم منتقل میشه و کلا اصول من مبتنی بر اتصال و ارتباطن!!
اعتقاد افراطی به این اصول هم شدیدا توهم زاست! که من کاملا به صورت پس ذهنی... جوری که دخترخوبه درون متوجه نشه.. بهشون پایبندم!
البته تجربه ثابت کرده زیرزمینی ها فعالیت های قوی تری دارن!! و خب کنترل نشده و بدون مجوز
و ما بازار هم رفتیم که خب اون خودش هم قصه دیگه ای داره که نه سردرد مجال گفتنشو میده نه محتوای این متن!
گاهی... خنده ام.. خسته ست
زین روزهای بی تو درمانده
زین روزهای خسته.. درمانده
+ خیلی باحاله! میشه دوجور خوندش
اگر دو هفته دیگر هم روزها را شب و شب ها را روز کنم...
روزگار خودش تو را به من می رساند..
ایمان دارم
در بندر تهران
میان نفت کش ها
به روزهای بی تو
چشم می بازم
این روزها دل خوشم
شاید آکاردیون ها در این بندر دلگیر
هنوز می نوازند
خیال می کنم هنوز
سایه هایی هستند که
تنها در خانه هاشان می خندند و می چرخند
ای کاش تو باشی
یکی میان آنها
در این بندر دلگیر تهران
+ فوق العاده س و فوق العاده به حال و هوام میخوره...
+خیلی حس داره این... خیلی حس خوبی...
تصاویری که نقش میزنه تو ذهنم.. نقاشی های آبرنگیه که شکل کارتون می شن و ورق میخورن
+ فور او... :)